کپور اروپایی

کپور معمولی در آمریکای شمالی

در اواسط دهه ۱۸۰۰ میلادی که وارد ایالات متحده می شوند ، موج های مهاجر در حال افزایش به سختی می توانند باور کنند که این سرزمین وسیع جدید کپور ندارد ، زیرا بیش از ۴۰۰۰ سال است که یک منبع غذایی کشت شده ، عنصر باغ و نماد قدرت و شجاعت در آسیا است. ، و به همین ترتیب در اروپا نزدیک به ۲۰۰۰ مورد احترام است!

کارآفرینان پراکنده با الهام از مدل اروپایی (که شاهزادگان اتریشی شوارتزنبرگ ۲۰ هزار هکتار از حوضچه های کپور را نگهداری می کردند) ، به امید تهیه یک ماده غذایی آشنا و سودآور برای کشوری که به سرعت در حال رشد است ، ماهی های باارزش را وارد کشور کردند. جولیوس A. پوپه یکی از موفق ترین ها بود ، و در سال ۱۸۷۶ موجودی پنج کپور معمولی را که از آلمان در سال ۱۸۷۲ وارد یک مزرعه پر رونق در کالیفرنیا شد ، توسعه داد. با صدور دستوراتی از سراسر کشور ، او به طور فعال شروع به لابی برای پرورش ملی ماهی دلچسب کرد. :

در هر شهرستان باید یک نفر باشد که ماهی کپور انتخابی را به عنوان ماهی انبار پرورش دهد و به دیگران بفروشد تا برای میزهای خود پرواربند شود. این یک غذای ارزان اما مجلل و در عین حال بسیار مناسب خواهد بود ، زیرا در تمام اوقات سال آماده خوردن است. (گپن ، ص ۸).

کمیسیون ماهیگیری و ماهیگیری ایالات متحده در مواجهه با چنین فشار عمومی برای در دسترس قرار دادن گسترده ماهی کپور و کاهش نگران کننده ذخایر ماهیان بومی پس از یک قرن بهره برداری شدید ، تلاش فشرده ای را برای کشت ماهیان کپور در سال ۱۸۷۷ آغاز کرد. ماهی کپور را تا سال ۱۸۸۳ به بسیاری از آبهای منطقه وارد کرد و توانایی چشمگیر ماهی در هر شرایط آبی برای زندگی و تولید مثل باعث می شود که به سرعت به دیگران نفوذ کند.

ماهی که زمانی ارزشمند بود ، اکنون حقیر است

 

با شروع قرن ، معرفی کپور چنان “موفقیت” بود که هم آژانس های دولتی و هم ورزشکاران ماهی را به عنوان یک مزاحم در نظر گرفتند. در حالی که هزاران ماهی کپور آزاد شنا از آبهای منطقه برداشت می شد ، از نظر طعم و مزه با نه ماهی کپور پرورش استخر پرورش یافته در اروپا و نه با باور بسیاری از گونه های “بازی” بومی قابل مقایسه بود و بنابراین بی فایده بود به عنوان یک منبع غذایی. علاوه بر این ، به نظر می رسد گسترش سریع آنها کیفیت آب و گونه های بومی را تهدید می کند ، زیرا کمیسرها در سراسر کشور با ورود کپور ماهیان به خراب شدن دریاچه ها و آبراهه های سابقاً بارور و بارور اشاره کردند.

کپور ارزشمند

ایستاده در دامنه تپه های شفاف و یک سطل زباله در هر دست ، آنها رودخانه ها را نگاه می کردند ، کپور را می دیدند که با خوشحالی در بین آشفتگی انسان ایجاد شده است ، و یک رابطه – هرچند اشتباه – بین ظهور کپور ماهی و سقوط ماهی بازی. مردم از آسیب هایی که خودشان به چشم انداز وارد کرده اند آگاه نیستند یا کور هستند ، مردم از کنار کانال های لایروبی شده و صاف شده ، تالاب های تخلیه شده ، حاشیه رودخانه های فرسوده و آبهای مملو از زباله های انسانی و صنعتی رد می شوند ، کپور را در کم عمق می بینند و آنها را متهم می کنند خراب کردن آب (بوفلر و دیکسون ، ص ۷۴).

از آنجا که کپور هم تولید کننده اعجاب انگیز است و هم در برابر آلودگی بسیار تحمل می کند ، به سرعت از طریق آبهایی که بیشتر گونه های بومی در آنها زندگی نمی کنند ، گسترش می یابد. در اوایل دهه ۱۹۹۰ ، زیست شناسان گروه های کنترل کپور را در معرض ۱۶۰۰ ماده شیمیایی معمولاً در آب های ایالات متحده قرار دادند. فقط ۱۳۵ نفر از آلاینده ها باعث از بین رفتن همه ماهی ها شدند.

کپور تاثیر منفی نمیگذارد

با این حال نمی توان انکار کرد که کپور می تواند به تنهایی تأثیر منفی بگذارد. یک فیدر پایین ، در امتداد کف یک توده آب ریشه می زند و مرتباً گیاهان را از ریشه خارج می کند و از لارو حشرات تغذیه می کند. این امر باعث افزایش کدورت (گل آلود بودن) آب می شود و این امر به نوبه خود توانایی دیدن ماهیان شکارچی مانند پایک یا گل کوهی را برای دیدن طعمه های خود کاهش می دهد. میزان نور خورشید دریافتی توسط گیاهان نیز کاهش می یابد و رشد آنها را کاهش می دهد. از آنجا که گیاهان تحت تأثیر قرار می گیرند ، گونه هایی نیز وابسته به علف های هرز برای غذا ، پوشش و مناطق تخم ریزی می شوند. کپور می تواند به سرعت ماهی های دیگر را نیز با تعداد بسیار زیاد جمع کند. ماده ها هنگام تخم ریزی و تولید بچه ماهی می توانند تا ۲ میلیون تخم تخم بگذارند و در سال اول رشد می کنند. بنابراین سلامتی بسیاری از دریاچه های کوچک و ماهیگیری از وجود ماهی کپور رنج می برد.

کنترل کپور

با توجه به تأثیرات کپور بر روی آبهای ما ، تلاشهای متمرکز برای از بین بردن دائمی ماهی توسط به دام انداختن ، آبگیری و مسمومیت اغلب در اوایل قرن انجام شد. تعداد کمی کاملاً موفق بودند ، زیرا کپور در تولید مثل و رشد در آبهای آلوده بسیار ماهر بود. (با آموختن از معرفی کپور و ارگانیسم های دیگر ، برنامه های کنترل گونه های عجیب و غریب در حال حاضر از ابتدا رویکرد پیشگیرانه تهاجمی برای گسترش آنها دارند). با تسلیم به دوام ماهی ، برنامه های حذف ماهی کپور از دهه ۱۹۵۰ شروع به تمرکز بر کنترل جمعیت کپور و مهاجرت آنها به آبهای ماهی شکار شد.

علیرغم بهترین آرزوها و آرزوهای دهه ها ماهیگیران ، روشی که معمولاً معمول بود ترک کپورهای تصادفی در امتداد ساحل ، به جای برگرداندن آنها به آب ، به همین ترتیب نتوانسته است تأثیر دائمی بر اکثر جمعیت کپور ماهی چاله داشته باشد. در بعضی موارد ، در حقیقت ، حذف گونه های بومی مشابه که کپور اغلب با آنها اشتباه گرفته شده است ، در واقع به تکثیر کپور کمک کرده است. مینه سوتا در تلاش برای جلوگیری از چنین مواردی ، و همچنین کاهش وقوع انبوهی از ماهیان پوسیده در امتداد آبهای ایالت ، این عمل را در سال ۱۹۸۱ غیرقانونی اعلام کرد.

وعده کنترل کپور

از قضا ، بزرگترین وعده کنونی برای کنترل کپور ، بیش از یک قرن پیش ، زمانی که قصد داشت ماهی کپور به یک منبع غذایی تجدید پذیر عالی تبدیل شود ، به گوش می رسد. یک بازار ثابت ، یا امیدوارانه در حال افزایش ، برای ماهیان کپور و محصولات کپور می تواند از نظر جمعیتی محدودیت داشته باشد.

ایجاد اکوسیستم های آبزی پر رونق نیز ممکن است به کنترل جمعیت کپور ، به ویژه کپورهای مهاجم (آسیایی) کمک کند. برای ایده در مورد اینکه چگونه تمیز کردن خانه ، حیاط و محله شما می تواند به نفع رودخانه های محلی و زندگی آنها باشد ، از شرکای WaterShed بازدید کنید